Dat tijd zo snel kon gaan, was zelfs voor mij een raadsel. Want inmiddels heb ik er alweer twee weken Malawi opzitten. Het feit dat dit nu mijn leven is en ik mijn draai hier enigszins gevonden heb, verklaart de reden dat jullie nu pas geluid horen vanuit mijn kant. Er is al zoveel gebeurd in deze twee weken dat ik niet weet waar ik moet beginnen met vertellen.

Moet ik beginnen bij het weetje dat Parijs er vanboven ontzettend mooi uitziet. Of over mijn verbazing bij het zien van het reilen en zeilen op de vliegvelden in Afrika. Misschien over de onwerkelijke schoonheid van het uitzicht te zien uit het vliegtuig. Of over het gevoel dat ik mij tussen televisiebeelden waande tijdens mijn reis van het vliegveld naar het verblijf. Het zou ook nog kunnen gaan over de gewenning om met acht vrouwen en een man in huis te wonen, maar deze opsomming van gebeurtenissen en gevoelens is er een die al niet meer actueel is.

De indrukken die je opdoet naarmate de dag vordert is bizar. En aangezien er al 14 dagen voorbij zijn, zijn dat dus een heleboel te verwerken indrukken en gebeurtenissen.

Ik zal eens een voorbeeld geven over een dag Lilongwe vanuit Hannie’s ogen;

De wekker staat op zes uur om vervolgens om kwart voor zeven, samen met mijn projectmaat Frank, te vertrekken van ons huis. Na een kwartier lopen zijn we op onze eerste plaats van bestemming, de opstapplaats van de minibus. Als we geluk hebben is er in de minibus waar normaal gesproken 12 mensen in passen, nog plek voor een 15^e en 16^e persoon. Flink proppen dus. Na een minuut of 10 in deze minibus knus op onze naaste te hebben gezeten, mogen we uitstappen bij de halte Carpark, waar we vervolgens weer een paar minuten moeten lopen om naar onze volgende opstapplaats te gaan. Bij deze tweede opstapplaats begint ook ons tweede deel van de reis. Omdat deze opstapplaats meer overzichtelijk is, valt het dus op dat er twee azungu’s lopen die waarschijnlijk een rit nodig hebben. Waardoor we dus bedolven worden onder de proppers die ons maar al te graag in hun overvolle of juist hele lege busje willen hebben. Om onszelf de meeste narigheid te besparen hebben we ervoor gekozen altijd in de voorste bus te stappen, met de wetenschap dat we wederom dicht op elkaar zullen zitten. Deze rit duurt voor ons wat langer en neemt een minuut of 20 in beslag, waarna wij maar al te graag uitstappen vlak voor Kauma Village. Na eindelijk ontsnapt te zijn aan de stinkoksels van mijn buurman of buurvrouw, de vislucht die uit de plasticzak van degene achter me komt, de druk van de lijven van de dikke buurman of buurvrouw, of dat je probeert uit alle macht je gezicht uit de kont van de propper te houden die zichzelf tussen jou en de bank voor jou heeft gepropt, ben ik blij dat ik dan eindelijk frisse lucht door mijn longen kan laten gaan en een minuut of 10 mag lopen naar ons project. Heerlijk! Op project aangekomen worden we hartelijk ontvangen door de leraren en door kinderen die stiekem vanuit hun les naar ons zwaaien. Na wat beleefdheden te hebben uitgewisseld is het tijd voor de les. Inmiddels is het kwart over acht. Ik mag kiezen bij welke klas ik wil zitten om te observeren en om eventueel een volgende keer een lesje te geven. Aangezien ik alleen nog maar geobserveerd heb, zal ik later pas schrijven over mijn ervaringen op de school. Na twee pauzes te hebben gehad en wat lessen is school afgelopen om half 1. Lekker vroeg weer thuis zal je denken, dacht het niet. Voordat we thuis zijn is het meestal alweer vier uur. Hoe de tijd wordt opgevuld weet ik niet, maar zoals ik al in het begin heb aangeven gaat de tijd hier gewoon erg snel.

Eenmaal thuis is er rust, eindelijk. Ofja rust… Met tien man in een huis is het nooit rustig, maar je bent in ieder geval uit de gekte en drukte van de stad. Want de terugweg is vaak hetzelfde of zelfs drukker dan de heenweg. Bij binnenkomst in ons nederige stulpje komen de etensgeuren je al tegemoet, omdat er vroeg gekookt wordt. De kans dat de stroom uitvalt om half zes is groot en om dan pas te beginnen met koken om acht uur als de stroom weer aangaat, is wat aan de late kant. Na vaak een heerlijke maaltijd achter de kiezen te hebben is de stroom al uitgevallen en brengen we in kaarslicht de rest van de avond door. Verhalen van de dag worden vrolijk uitgewisseld, de afwas wordt gedaan, spelletjes worden gespeeld, blogs worden geschreven, muziek wordt gemaakt en iedereen gaat zijn eigen gangetje. Een heerlijke, bizarre, indrukwekkende dag zit erop.

Erg wennen in het begin, maar het voelt alsof ik hier al veel langer ben dan twee weken. Het bevalt goed en dat goede gevoel zal zeker blijven. Tionana Mawa, tot snel!