Het beklimmen van een berg waarvan je weet dat je maar 400 meter de lucht in gaat, moet je niet onderschatten. Iets wat ik dus wel heb gedaan.

We vertrekken vanuit onze residentie met de taxi en leggen een tocht van anderhalf uur af. Rustig de stad uit, om vervolgens kilometers te rijden langs rustig landschap met hier en daar een dorp aan je linker- en rechterkant. Bij het zien van de eerste heuvels en bergen begin je al op te letten. Is ‘onze’ berg al in zicht? Het uitzicht is prachtig. We zitten plots in een heel ander landschap dan dat we gewend zijn. En dan ineens kunnen we vanuit de auto de contouren al zien van de Nkhoma Mountain. Het is een prachtig vooruitzicht om te weten dat wij diezelfde middag al op de top van de berg zullen staan. Met veel enthousiasme vragen we aan Frank, die de berg al een keer beklommen heeft, hoe zwaar de klim is. Waarop hij antwoordt dat het best wel te doen is en het allemaal wel meevalt. Eenmaal aangekomen aan het beginpunt van onze wandeling, worden we door onze taxichauffeur gedropt en mogen we starten.

Tijdens de eerste tien minuten krijgen we in de gaten hoe hoog de berg is en wat voor route we moeten lopen en het lijkt allemaal wel mee te vallen. Vol goede moed en met een lekker tempo lopen we door. Genietend van het uitzicht op een hoogte van 1301 meter lopen we langzaam naar boven. Naarmate de tijd voortduurt, merk ik dat het wat zwaarder wordt en we zijn pas een half uur bezig. De zon begint te branden en de weg loopt al wat steiler naar boven. Ik voel het zweet langs mijn hoofd lopen en merk dat er al meerdere van de groep het moeilijk beginnen te krijgen en dat de warmte toeslaat. Op een grote rots nemen we pauze en genieten we van het uitzicht. Het ziet er vanuit hier al prachtig uit en we horen beneden ons nog mensen in het meertje zwemmen en praten. Wat een rust. Wat een mooie plek! Na een tijdje te hebben gerust gaan we door, maar stoppen 100 meter verder alweer bij een overnachtingshuisje, waar we in de schaduw kunnen uitrusten. Van ons water wordt gretig gedronken en er worden al verschillende etenswaren genuttigd. Nadat we op adem zijn gekomen, gedronken en gegeten hebben en sommige van ons ook geplast hebben, gaan we toch echt door met het lopen. Na een meter of 100 roept de gids dat er een eind verderop baboons (bavianen) zitten. Vol spanning en nieuwsgierigheid lopen we op onze tenen verder en proberen ons enthousiasme zoveel mogelijk te onderdrukken, zodat we ze niet wegjagen met ons geroep. Prachtig om te zien hoe deze apen zich voortbewegen op de berg. Door de berg op te gaan creëren ze afstand, maar toch blijven ze nieuwsgierig en houden ons in de gaten. Waardoor wij mooie foto’s kunnen nemen en onze wandeling kunnen voortzetten. Door deze verrassende wending heb ik weer energie gekregen en denk ik dat ik de berg wel aankan.

Maar niets blijkt minder waar. Wat een rot eind, wat een rot berg. De laatste klim is zo ontzettend zwaar. We gaan letterlijk recht omhoog en moeten met onze armkracht op de volgende steen zien te komen. Nog 15% van de wandeling te gaan. Een eitje zou je denken … Nee dus. Ik voel aan mijn ademhaling en aan de lucht dat ik het erg moeilijk heb en niet kan wachten tot ik boven ben. Van degenen die voor mij lopen hoor ik al dat ze boven zijn en ik hoor hoe opgelaten en opgelucht ze zijn dat ze de top bijna bereikt hebben. Kom op Hannah, nog een tiental meters denk ik bij mezelf.

Eindelijk boven val ik om van verbazing, en van uitputting, wat is het hier toch ontzettend mooi. En dat uitzicht, wat een verrassing. Het is super. Wat een genot voor het oog.

Snel doe ik mijn schoenen uit en pak mijn camera. Op mijn sokken loop ik verder over de top van de berg en maak verschillende foto’s. Al blijft het jammer dat foto’s nooit zo mooi zijn als het echte beeld dat je ziet. Op 1764 meter is uitzicht toch echt heel mooi. Ik zie dat de andere helft van de groep op een ander punt staat en loop naar hen toe. Ook aan deze kant van de berg is het adembenemend. Ik strijk met mijn flesje water en camera neer naast Frank en kan even niks anders doen dan stil zijn en genieten. Na bijna anderhalf uur boven te zijn geweest, begint onze klim naar beneden. Wat is naar beneden lopen toch heerlijk. Het naar beneden lopen gaat mij veel beter af dan naar boven. Nadeel is wel dat mijn schouders ondertussen bijna paars zijn van verbranding en mijn rugzak precies daar schuurt. Het kan mij uiteindelijk niks schelen, ik heb al een overwinning behaald vandaag. Helemaal beneden aangekomen staat onze taxi te wachten en begint onze weg naar huis. In de auto is het aanzienlijk stiller en ik geniet van de rust en het uitzicht. Wat hebben we toch weer een prachtige dag in Malawi mogen meemaken!