Afdingen voor dummies

Als u zich van Area 47 naar de stad wilt verplaatsen, zult u eerst 1500 meter moeten lopen naar de opstapplaats van de minibus, waar u vervolgens in een minibus stapt en 5 kilometer later uitstapt bij de halte Carpark. Houd hier rechts aan, vervolg de weg 350 meter, steek de drukke straat over en dan zult u links de eerste glimp opvangen van de markt. Om de meeste rust te bewaren is het aan te raden om naar het begin van de markt te lopen en om op dit punt te beginnen aan de zoektocht naar de meest exotische tierlantijntjes.

Stap 1: Maak een boodschappenlijst met verschillende richtlijnen. Eén van deze richtlijnen kan zijn wat u ongeveer denkt nodig te hebben en een ander kan zijn hoeveel u maximaal zou willen uitgeven aan bepaalde items. Als u dit voor ogen hebt, dan maakt u het uzelf een heel stuk makkelijker.

Stap 2: Een goede indruk van de markt en haar souvenirs krijgen is van cruciaal belang. Doe dit door allereerst de markt rond te lopen.

Stap 3: Als (vaak) de enige blanke zult u niet onopgemerkt blijven en is de kans aanwezig dat u wordt overspoeld door de verkopers en bedelaars. Dit overleeft u door voet bij stuk te houden en te zeggen dat u alleen aan het kijken bent. Nu wil het voorkomen dat een enkeling de spreuk ‘’Kijken, kijken niet kopen’’ kent welke u met een glimlach kunt beantwoorden en door kan lopen.

Stap 4: Heeft u een goede eerste indruk gekregen? Mooi, dan gaan we verder met stap 5.

Stap 5: De eerste indruk en wandeling over de markt kan vrij uitputtend zijn en de kans bestaat dat u toe bent aan een kleine pauze. Deze kunt u doorbrengen bij Kiboko town hotel. Vanaf de craft-market is deze gemakkelijk en snel te vinden. Ze liggen namelijk naast elkaar. Treed binnen door de poort en ervaar een aan de stad onttrokken stuk groen en rustige binnenplaats. Neem plaats in de heerlijke lounge set en het vriendelijke personeel zal u van dienst zijn. Ze zullen u drinken aanbieden en de kaart serveren, waardoor u keuze kunt maken uit verschillende heerlijke gerechten.

Stap 6: Na de drukte te zijn ontvlucht door naar Kiboko town hotel te gaan, is het op den duur toch echt tijd om verder te gaan met uw struintocht over de markt. Zet uzelf en/of uw metgezellen aan om de rustige binnenplaats te verlaten, loop naar de poort toe en treed weer in de drukte van de stad.

Stap 7: Het kan als een kleine shock worden ervaren om weer de markt op te lopen als u net heerlijk heeft mogen genieten van een koude Fanta Orange geserveerd met een smakelijke cheeseburger met Afrikaanse patat. Bereidt u dus goed voor op de volgende stappen;

Stap 8: De tijd van lantefanteren en flierefluiten is voorbij en de tijd om spullen af te dingen en te kopen is aan bod. Als u de stappen 1 tot en met 3 goed heeft opgevolgd weet u, ongeveer, precies wat u wilt hebben bij welke kraam en waar u naartoe moet. U doet er verstandig aan om de verschillende kraampjes op volgorde langs te lopen, anders vliegt u van hot naar her, terwijl het van belang is om de rust bij uzelf te bewaren. En geloof me, dat is nodig!

Stap 9: Aangekomen bij de eerste kraam zult u merken dat de verkopers u meer proberen aan te smeren dan u hebben wilt. Trap hier niet in en houd, zoals eerder al genoemd, voet bij stuk. Ook zal de verkoper bij uw eigen kraam niet de enige verkoper zijn die er staat. Zo zullen minimaal drie anderen om u heen staan en vertellen dat zij deze producten ook hebben bij hun kraam en ze verkopen voor een betere prijs. Laat u vooral niet verleiden en doe maar alsof u Oostindisch doof bent. Want soms kan er wel een goeie deal worden uitgesproken. Ga er dan vooral op in, zodat je laat zien dat er niet met je te sollen valt op prijs gebied.

Stap 10: Als u, bijvoorbeeld, het mooiste olifantje hebt uitgekozen is het tijd om te gaan onderhandelen over de prijs. Laat hen de prijs noemen en daar kunt u vanaf leiden dat de prijs al minder dan de helft is dan hun eigen prijs. Dat is namelijk hoe het hier werkt.

Voorbeeld 1:

De verkoper vertelt u dat de olifant 10.000 kwacha kost, nu weet u dus dat de olifant maximaal 5.000 kwacha kost (wat alsnog teveel geld is voor een olifantje). Begin niet gelijk met een tegenbod, maar leg de verkoper uit dat de 10.000 kwacha (± €16,-) echt teveel geld is voor de olifant. De verkoper zal twijfelen en u zult zien dat hij binnen een paar seconden met een nieuwe prijs komt. Deze zal 2 tot 3 duizend lager liggen. Alsnog teveel. Zeg dat je het nog steeds niet doet voor deze prijs en u zult merken dat ze al wat meer beginnen met tegenstribbelen. Zeg dat de prijs van 5.000 nog teveel is en u lager dan die prijs wilt gaan. Zo is er voor jullie beiden een duidelijke richtlijn. De kans bestaat dat de verkoper aan u vraagt wat voor prijs u ervoor wilt betalen. Begin nu eens met het bedrag van 1.000 en u zult gegarandeerd een afkeurende blik en geluid krijgen. Hij zal hierover nadenken en lager bieden dan de 5.000. Nu wist ik toevallig dat een mede vrijwilliger de olifantjes op de kop had weten te tikken voor 1.500 kwacha. Dit was mijn maximum prijs en hier heb ik aan vastgehouden. En na een paar minuten te hebben onderhandeld, zult u de olifant meekrijgen voor een prijs van 1.500 kwacha!

Stap 11: Betaal de verkoper en bedank hem vriendelijk door middel van een hand en met woorden.

Stap 12: Ga verder met u bezoek aan de volgende kramen en herhaal stap 9, 10 en 11.

Uit de bovenstaande stappen kan geconcludeerd worden dat het onderhandelen als vermoeiend kan worden ervaren. Houd hier dus rekening mee. Een ander feit waar u goed geweten last van kan krijgen is het afdingen. Deze mensen hebben gekozen voor deze specifieke baan en zijn het niet meer dan gewend dat er afgedongen wordt, dit kan dus alleen voor u als vervelend worden ervaren.

Een tweede feit is, dat als u last heeft van dit goede geweten, zij nooit hun spullen zullen verkopen voor een té lage prijs. Zit u eronder en houdt u voet bij stuk, dan zullen ze u als klant laten lopen.

Ik hoop dat u voldoende begeleiding heeft gehad voor uw tocht langs de craft-market en u ervan genoten heeft. Ik rest u allen alleen nog maar een succes te wensen. Succes!

P.s.: Statistieken

Craftmarket: Acht tot tien bezoeken (minimaal!)

Stoffenmarkt: Vijf bezoeken

Twee speciale projectdagen

De Social Safari is een reis die je kan boeken via Doingoood waarbij je twee weken lang verschillende projecten te zien krijgt, op safari gaat en geniet bij Lake Malawi. Een compacte en leuke reis. Nu was de Social Safari afgelopen week twee dagen bij ons op bezoek.

Dag 1: De Social Safari groep, bestaande uit Sylvia, Marijke, Erwin en Mariël, ging samen met Janneke, onze coördinator, een muurschildering maken in het lokaal van groep een. In de tussentijd bleven Frank en ik in onze klassen en hebben we zo nu en dan een blik geworpen op de voortgang van dit mooie gebeuren. Na een ochtend te hebben geschilderd, zijn we naar het huis van de directeur gegaan waar we door zijn vrouw begeleid werden voor een kookproject. African cake, Nsima en gekookte Mango stonden op de planning en hebben we samen met haar klaargemaakt. Nsima is een gerecht dat hier tweemaal daags gegeten wordt en erg voedzaam en betaalbaar is. Het bestaat uit maïsflower en water. En als er geld over is kunnen er wat groentes bij gemaakt worden. Zo hadden wij een groenteprut bestaande uit mosterdbladeren en tomaat en een verrassingsgroenteprut welke gemaakt was van witte bonen, tomaat en ui. Al met al was alles bij elkaar een zeer voedzame maaltijd en een ontzettend leerzame, cultuurrijke en gezellige dag.

Dag twee was heel anders van aard. We hebben met alle klassen geknutseld. Strijkkralen rijgen en loombandjes maken, vliegtuigjes vouwen en slingers maken, bloemen met crêpepapier en papier gemaakt, getekend en gekleurd en stickers geplakt. Dit doen met een hele school vergt misschien wel veel tijd, maar is de moeite waard om te doen. Je ziet de kinderen stralen als ze iets wat zij hebben gemaakt om doen en ze zijn trost als je daar een foto van wilt maken. Zelfs nog de dagen na deze droegen een aantal van de kinderen hun zelfgemaakte kettingen, armbanden en haarbanden. Het was een grootst succes! En knutselen, dat gaan we zeker nog een keer doen met onze kids!

Safari

Donderdagochtend om zeven uur werden we door Rachid en Johnnie, onze vaste taxichauffeurs, opgehaald en afgezet bij Kiboko, een hotel in de stad. Daar was het een kwestie van een formulier invullen, wachten op onze mede safarigangers en op ons vervoer. En daar kwamen dan de bus en jeep aanrijden. Eenmaal beneden en na onze tassen in de bus te hebben gestopt, was het tijd voor een groepsfoto en daarna konden we gaan. Een reis van 6,5 uur lag ons voor de boeg.

Onze eerste stop was bij een benzine station waar we de gelegenheid kregen om gebruik te maken van het toilet en om wat lekkers te kopen in een winkeltje. Na een kwartier te hebben stilgestaan en om geld vragende kinderen om ons heen te hebben gehad, reden we door naar de grens met Zambia. Allemaal ons paspoort inleveren, 50 dollar betalen en klaar is kees. Het ging veel soepeler dan ik had verwacht en driekwartier later zaten we alweer aan een heerlijke lunch op een prachtige plek. Na deze lunch ging de reis toch echt in één stuk door naar het safaripark en een uur of drie later kwamen we daar aan. Wat een mooie plek. Gelijk bij aankomst werden we gebracht naar ons tentenkamp en kregen we aan onze eettafel het programma uitgelegd. Donderdag zouden we niks meer hebben en hadden we de rest van de dag vrij. Onze verblijfplaats heette Track & Trail River Camp en was adembenemend mooi. Het grensde aan de rivier, die bijna leegstond, en waar we al verschillende antilope soorten zagen drinken. Lopend vanuit ons tentenkamp lag als eerst aan onze linkerhand het toiletgebouw en een kleine open sportschool. Tegenover de sportschool lag, prachtig op een verhoging, het zwembad die uitzicht bood op de rivier en waardoor we als we op de rand hingen een prachtig uitzicht hadden op de rivier. Aan de linkerkant naast het zwembad waren er twee ‘hangplekken’. Een gemaakt van twee stoeltjes staand onder een rieten dakje en een gemaakt met een rieten dakje en daaronder drie hangmatten. Heerlijk! Savonds maakte we ons klaar om naar bed te gaan en moest ik als enige nog naar de wc. Wilden we naar de wc, dan moesten we met onze zaklamp schijnen en werden we geëscorteerd door James. We mochten niet in het donker alleen over het kamp lopen, omdat de wilde dieren in ons kamp konden komen. Onderweg naar de wc, een afstand van 150 meter, kwamen we een groep olifanten tegen. Heel bijzonder en gaaf om van zo’n korte afstand een groep olifanten te zien!

Na een onrustige nacht te hebben gehad begon voor ons op vrijdag om vijf uur de dag. We werden gewekt en om half zes kregen we ons ontbijt en om zes uur vertrokken we voor onze ochtendsafari. In een jeep met een stoffen dak werden we rondgereden en hebben we ontzettend veel al mogen zien van de natuur en de dieren. Om tien uur waren we terug in het kamp en hadden we tot half twaalf vrije tijd. Ik heb toen heerlijk gezeten op de stoeltjes onder het rietdakje en om half twaalf gingen we naar de eettafel en kregen we onze warme lunch. En na de lunch hadden we weer vrije tijd tot half vier. Na een duik in het zwembad te hebben genomen en heerlijk te hebben genoten van het warme weer was het tijd voor de thee en koffie om half vier. En om vier uur vertrokken we weer voor een vier uur durende avond safari. Na een uur of twee hadden we een pauze en langzaam aan werd het donker. De echt avond safari was begonnen. Al moet ik zeggen dat we niet veel hebben gezien. Het is natuurlijk donker, dus zelf kan je niks zien. En de man naast de bestuurder scheen wel met een lamp, maar dat ging zo snel heen en weer dat ik het op een bepaald moment had opgegeven om mee te kijken. Na niks te hebben gezien, jammer genoeg, kwamen we uiteindelijk toch nog een civet tegen. Wat een opluchting, toch nog iets gezien. En je gelooft het of niet. Maar zowaar kwamen we ook nog een hele groep nijlpaarden tegen. Al met al toch nog een leuke safari gehad in het donker. Om acht uur kwamen we weer aan in het tentenkamp en stond het avondeten voor ons klaar. Na het eten was er nog tijd voor een potje Uno en toen zijn we toch echt naar bed gegaan.

De zaterdag had hetzelfde programma als de vrijdag. Een heerlijk relaxte dag dus.

En zondag was het alweer tijd om naar huis te gaan. Een lange terug reis stond ons weer te wachten waar we wederom verschillende stoppunten hebben gehad.

De eerste stop was op een fabriek waar ze met de hand stoffen maakte en waar we van een maar al te vriendelijke man een rondleiding kregen en hij met veel enthousiasme vertelde over het reilen en zeilen daar. De tweede stop was bij de grens, waar het jammer genoeg niet zo voorspoedig ging als op de heenreis. Na bijna vijf kwartier daar te hebben gewacht en te hebben gepraat en onze visa’s in orde te hebben gemaakt konden we Malawi eindelijk in. En in Malawi hebben we, weliswaar op een veel minder mooie plek, een lunch gekregen. En uiteindelijk, na een uur of acht, kwamen we eindelijk weer aan bij Kiboko waar we gewacht hebben op de taxi en dan toch echt naar huis konden gaan.

Zoals jullie kunnen lezen en zien op de foto’s heb ik een voortreffelijke reis gehad. Lieve huisgenootjes en Kiboko Safari’s, bedankt!

Shitweek

Het ziek zijn in een vreemd land is zeker geen pretje. En bij mij was het niet eens ziekte. Obstipatie, je weet wel, een moeilijke stoelgang. In een huis met negen vrouwen en een man wordt daar dan ook heel gewoon over gesproken. Op zich best fijn, maar niet altijd smakelijk. Zeker niet tijdens het avondeten.

Ik mocht van geluk spreken, dit wel te nadele van mijn huisgenootjes, dat ik niet de enige was die problemen had met mijn gezondheid. Hierdoor heb ik mijn dagen niet alleen hoeven doorbrengen.

Maandag kreeg ik door dat er iets niet klopte en kreeg ik last van mijn maag. En woensdag ben ik al niet meer naar project gegaan, omdat het gewoonweg niet toegelaten werd door mijn lichaam. Na contact te hebben gehad met onze coördinator Janneke, zijn we samen tot de conclusie gekomen dat een doktersbezoek nodig was. Donderdagochtend ben ik samen met huisgenootje Ellen, die overigens ook al een paar dagen ziek was, en Janneke naar The Clinic, een huisartsenpost, in de stad gegaan. Volgens de dokter was er geen reden tot paniek en kreeg ik zetpillen voorgeschreven. Geen fijn vooruitzicht, maar alles beter dan een klysma. Een klysma, zoek zelf maar op wat dit is, waar mijn verpleegkundige huisgenoten me nogal bang voor hadden gemaakt. Ellen had wat minder fijn nieuws, die bleek positief te hebben gescoord op haar malaria test. Na afgerekend te hebben, de rit naar huis te hebben overleeft, streken we neer op de bank en hebben de rest van de middag slapend doorgebracht. Heerlijk!

Vrijdagochtend hadden de zetpillen hun werk nog niet gedaan en moest ik van Janneke terug naar de dokter om het te regelen. Het moest er namelijk echt uit en deze keer werd ik vergezeld door huisgenootje Joy en Janneke. Bij de post aangekomen zag ik dat wij een andere dokter hadden en moest ik mijn verhaal opnieuw doen. Deze dokter raadde mij andere medicatie aan en ik kreeg van hem het advies om alleen nog maar fruit en groente te eten de komende drie dagen plus vijf liter water per dag. Vijf liter water, ik kreeg de woensdag en donderdag al amper twee liter naar binnen, omdat ik al helemaal vol zat van binnen. ‘Wat een gek, we zullen zien’, dacht ik toen.

Na mij mocht Joy haar verhaal doen, heel simpel, malaria of de koorts. Ik had dit de dag ervoor met Ellen al meegemaakt en dacht dat het dus hetzelfde zou gaan. Niet dus.

Voor de malariatest moesten we de dokterskamer weer verlaten en zijn Janneke en ik in de wachtkamer gaan zitten. Joy reageerde negatief op de test en moest weer terug naar de dokterskamer, wat niet zo vreemd was omdat hij het niet vertrouwende, aangezien ze alle symptomen had. Janneke en ik bleven rustig zitten in de wachtkamer en plots staat Joy weer voor onze neus. Ze moest al afrekenen, maar moest na het afrekenen nog even terug naar de dokter om de medicijnen te halen. Een raar verhaal, aangezien je afrekent bij de apotheek en zij jou de medicijnen geven die de dokter je voorschrijft. Hier klopt iets niet. En dat bleek ook zo te zijn. Joy keerde terug naar de dokter en kwam een paar minuten later verbaasd terug. Bleek dat de dokter uit zijn eigen tas medicijnen had gehaald, aan haar had gegeven, vervolgens zijn nummer had gegeven in de veronderstelling dat ze hem kon bellen als het na drie dagen niet beter met haar zou gaan, wat dus niet zijn intentie bleek te zijn. De medicijnen moest ze snel in haar eigen tas doen, haar telefoon moest tevoorschijn komen zodat zijn nummer daarin opgeslagen kon worden (waarop ze wijs had geantwoord dat ze haar telefoon niet bij zich had), en vervolgens bleek ze op een afgescheurd stuk bijsluiter zijn naam en nummer te krijgen. Een beetje een vreemd verhaal als je in de wetenschap bent dat je net bij dezelfde dokter je shitverhaal hebt verteld en hij daar heel serieus en professioneel mee omging en mij, in al mijn onwetendheid over dat onderwerp, in al het geduld uitlegde hoe het werkte in mijn lichaam op dat moment. Afrika wat zit je toch vol verwachtingen, prachtig!

Om terug te komen op mijn benarde situatie, dat is goed gekomen. De tips van de dokter, behalve de vijf liter water, heb ik keurig nageleefd en hebben geholpen. De blijdschap die ik voelde toen ik wist dat het beter met mij ging is niet te beschrijven. Wat ben ik blij dat ik morgen weer kan beginnen op project!

De onderschatting van een wandeling

Het beklimmen van een berg waarvan je weet dat je maar 400 meter de lucht in gaat, moet je niet onderschatten. Iets wat ik dus wel heb gedaan.

We vertrekken vanuit onze residentie met de taxi en leggen een tocht van anderhalf uur af. Rustig de stad uit, om vervolgens kilometers te rijden langs rustig landschap met hier en daar een dorp aan je linker- en rechterkant. Bij het zien van de eerste heuvels en bergen begin je al op te letten. Is ‘onze’ berg al in zicht? Het uitzicht is prachtig. We zitten plots in een heel ander landschap dan dat we gewend zijn. En dan ineens kunnen we vanuit de auto de contouren al zien van de Nkhoma Mountain. Het is een prachtig vooruitzicht om te weten dat wij diezelfde middag al op de top van de berg zullen staan. Met veel enthousiasme vragen we aan Frank, die de berg al een keer beklommen heeft, hoe zwaar de klim is. Waarop hij antwoordt dat het best wel te doen is en het allemaal wel meevalt. Eenmaal aangekomen aan het beginpunt van onze wandeling, worden we door onze taxichauffeur gedropt en mogen we starten.

Tijdens de eerste tien minuten krijgen we in de gaten hoe hoog de berg is en wat voor route we moeten lopen en het lijkt allemaal wel mee te vallen. Vol goede moed en met een lekker tempo lopen we door. Genietend van het uitzicht op een hoogte van 1301 meter lopen we langzaam naar boven. Naarmate de tijd voortduurt, merk ik dat het wat zwaarder wordt en we zijn pas een half uur bezig. De zon begint te branden en de weg loopt al wat steiler naar boven. Ik voel het zweet langs mijn hoofd lopen en merk dat er al meerdere van de groep het moeilijk beginnen te krijgen en dat de warmte toeslaat. Op een grote rots nemen we pauze en genieten we van het uitzicht. Het ziet er vanuit hier al prachtig uit en we horen beneden ons nog mensen in het meertje zwemmen en praten. Wat een rust. Wat een mooie plek! Na een tijdje te hebben gerust gaan we door, maar stoppen 100 meter verder alweer bij een overnachtingshuisje, waar we in de schaduw kunnen uitrusten. Van ons water wordt gretig gedronken en er worden al verschillende etenswaren genuttigd. Nadat we op adem zijn gekomen, gedronken en gegeten hebben en sommige van ons ook geplast hebben, gaan we toch echt door met het lopen. Na een meter of 100 roept de gids dat er een eind verderop baboons (bavianen) zitten. Vol spanning en nieuwsgierigheid lopen we op onze tenen verder en proberen ons enthousiasme zoveel mogelijk te onderdrukken, zodat we ze niet wegjagen met ons geroep. Prachtig om te zien hoe deze apen zich voortbewegen op de berg. Door de berg op te gaan creëren ze afstand, maar toch blijven ze nieuwsgierig en houden ons in de gaten. Waardoor wij mooie foto’s kunnen nemen en onze wandeling kunnen voortzetten. Door deze verrassende wending heb ik weer energie gekregen en denk ik dat ik de berg wel aankan.

Maar niets blijkt minder waar. Wat een rot eind, wat een rot berg. De laatste klim is zo ontzettend zwaar. We gaan letterlijk recht omhoog en moeten met onze armkracht op de volgende steen zien te komen. Nog 15% van de wandeling te gaan. Een eitje zou je denken … Nee dus. Ik voel aan mijn ademhaling en aan de lucht dat ik het erg moeilijk heb en niet kan wachten tot ik boven ben. Van degenen die voor mij lopen hoor ik al dat ze boven zijn en ik hoor hoe opgelaten en opgelucht ze zijn dat ze de top bijna bereikt hebben. Kom op Hannah, nog een tiental meters denk ik bij mezelf.

Eindelijk boven val ik om van verbazing, en van uitputting, wat is het hier toch ontzettend mooi. En dat uitzicht, wat een verrassing. Het is super. Wat een genot voor het oog.

Snel doe ik mijn schoenen uit en pak mijn camera. Op mijn sokken loop ik verder over de top van de berg en maak verschillende foto’s. Al blijft het jammer dat foto’s nooit zo mooi zijn als het echte beeld dat je ziet. Op 1764 meter is uitzicht toch echt heel mooi. Ik zie dat de andere helft van de groep op een ander punt staat en loop naar hen toe. Ook aan deze kant van de berg is het adembenemend. Ik strijk met mijn flesje water en camera neer naast Frank en kan even niks anders doen dan stil zijn en genieten. Na bijna anderhalf uur boven te zijn geweest, begint onze klim naar beneden. Wat is naar beneden lopen toch heerlijk. Het naar beneden lopen gaat mij veel beter af dan naar boven. Nadeel is wel dat mijn schouders ondertussen bijna paars zijn van verbranding en mijn rugzak precies daar schuurt. Het kan mij uiteindelijk niks schelen, ik heb al een overwinning behaald vandaag. Helemaal beneden aangekomen staat onze taxi te wachten en begint onze weg naar huis. In de auto is het aanzienlijk stiller en ik geniet van de rust en het uitzicht. Wat hebben we toch weer een prachtige dag in Malawi mogen meemaken!

Time flies when you're having fun

Dat tijd zo snel kon gaan, was zelfs voor mij een raadsel. Want inmiddels heb ik er alweer twee weken Malawi opzitten. Het feit dat dit nu mijn leven is en ik mijn draai hier enigszins gevonden heb, verklaart de reden dat jullie nu pas geluid horen vanuit mijn kant. Er is al zoveel gebeurd in deze twee weken dat ik niet weet waar ik moet beginnen met vertellen.

Moet ik beginnen bij het weetje dat Parijs er vanboven ontzettend mooi uitziet. Of over mijn verbazing bij het zien van het reilen en zeilen op de vliegvelden in Afrika. Misschien over de onwerkelijke schoonheid van het uitzicht te zien uit het vliegtuig. Of over het gevoel dat ik mij tussen televisiebeelden waande tijdens mijn reis van het vliegveld naar het verblijf. Het zou ook nog kunnen gaan over de gewenning om met acht vrouwen en een man in huis te wonen, maar deze opsomming van gebeurtenissen en gevoelens is er een die al niet meer actueel is.

De indrukken die je opdoet naarmate de dag vordert is bizar. En aangezien er al 14 dagen voorbij zijn, zijn dat dus een heleboel te verwerken indrukken en gebeurtenissen.

Ik zal eens een voorbeeld geven over een dag Lilongwe vanuit Hannie’s ogen;

De wekker staat op zes uur om vervolgens om kwart voor zeven, samen met mijn projectmaat Frank, te vertrekken van ons huis. Na een kwartier lopen zijn we op onze eerste plaats van bestemming, de opstapplaats van de minibus. Als we geluk hebben is er in de minibus waar normaal gesproken 12 mensen in passen, nog plek voor een 15^e en 16^e persoon. Flink proppen dus. Na een minuut of 10 in deze minibus knus op onze naaste te hebben gezeten, mogen we uitstappen bij de halte Carpark, waar we vervolgens weer een paar minuten moeten lopen om naar onze volgende opstapplaats te gaan. Bij deze tweede opstapplaats begint ook ons tweede deel van de reis. Omdat deze opstapplaats meer overzichtelijk is, valt het dus op dat er twee azungu’s lopen die waarschijnlijk een rit nodig hebben. Waardoor we dus bedolven worden onder de proppers die ons maar al te graag in hun overvolle of juist hele lege busje willen hebben. Om onszelf de meeste narigheid te besparen hebben we ervoor gekozen altijd in de voorste bus te stappen, met de wetenschap dat we wederom dicht op elkaar zullen zitten. Deze rit duurt voor ons wat langer en neemt een minuut of 20 in beslag, waarna wij maar al te graag uitstappen vlak voor Kauma Village. Na eindelijk ontsnapt te zijn aan de stinkoksels van mijn buurman of buurvrouw, de vislucht die uit de plasticzak van degene achter me komt, de druk van de lijven van de dikke buurman of buurvrouw, of dat je probeert uit alle macht je gezicht uit de kont van de propper te houden die zichzelf tussen jou en de bank voor jou heeft gepropt, ben ik blij dat ik dan eindelijk frisse lucht door mijn longen kan laten gaan en een minuut of 10 mag lopen naar ons project. Heerlijk! Op project aangekomen worden we hartelijk ontvangen door de leraren en door kinderen die stiekem vanuit hun les naar ons zwaaien. Na wat beleefdheden te hebben uitgewisseld is het tijd voor de les. Inmiddels is het kwart over acht. Ik mag kiezen bij welke klas ik wil zitten om te observeren en om eventueel een volgende keer een lesje te geven. Aangezien ik alleen nog maar geobserveerd heb, zal ik later pas schrijven over mijn ervaringen op de school. Na twee pauzes te hebben gehad en wat lessen is school afgelopen om half 1. Lekker vroeg weer thuis zal je denken, dacht het niet. Voordat we thuis zijn is het meestal alweer vier uur. Hoe de tijd wordt opgevuld weet ik niet, maar zoals ik al in het begin heb aangeven gaat de tijd hier gewoon erg snel.

Eenmaal thuis is er rust, eindelijk. Ofja rust… Met tien man in een huis is het nooit rustig, maar je bent in ieder geval uit de gekte en drukte van de stad. Want de terugweg is vaak hetzelfde of zelfs drukker dan de heenweg. Bij binnenkomst in ons nederige stulpje komen de etensgeuren je al tegemoet, omdat er vroeg gekookt wordt. De kans dat de stroom uitvalt om half zes is groot en om dan pas te beginnen met koken om acht uur als de stroom weer aangaat, is wat aan de late kant. Na vaak een heerlijke maaltijd achter de kiezen te hebben is de stroom al uitgevallen en brengen we in kaarslicht de rest van de avond door. Verhalen van de dag worden vrolijk uitgewisseld, de afwas wordt gedaan, spelletjes worden gespeeld, blogs worden geschreven, muziek wordt gemaakt en iedereen gaat zijn eigen gangetje. Een heerlijke, bizarre, indrukwekkende dag zit erop.

Erg wennen in het begin, maar het voelt alsof ik hier al veel langer ben dan twee weken. Het bevalt goed en dat goede gevoel zal zeker blijven. Tionana Mawa, tot snel!

Voorbereidingen, voorbereidingen en nog eens voorbereidingen

Hoi allemaal,

Het duurt nog twee dagen en dan vertrek ik toch echt naar Malawi. De laatste loodjes moeten nu gelegd worden. Zo moet ik mijn koffer nog inpakken, heel veel spullen uitzoeken die ik heb gekregen van veel lieve mensen om mij heen om mee te nemen voor de mensen daar, de laatste benodigde dingetjes halen in de winkel en natuurlijk zullen er ook een aantal Nederlandse boodschappen ingepakt moeten worden die ook nog gekocht moeten worden. Vandaag en morgen zijn we hier thuis dus nog druk bezig! Wat ik overigens heerlijk vind.

De gedachte - om dinsdag weggebracht te worden, officieel afscheid te nemen, de vlucht in mijn eentje te moeten doormaken, bij aankomst in Malawi gelijk de indrukken te moeten verwerken en het hele avontuur wat mij daar te wachten staat moet gaan meemaken - maken me toch wel ietwat zenuwachtig. Ik denk voornamelijk dat dat komt omdat ik bang ben voor het onbekende. Misschien is bang zijn een te groot woord, maar het zorgt in ieder geval voor kriebels in mijn buik.

Nu helpt het natuurlijk wel om die kriebels te minimaliseren door goed voorbereid op deze reis te gaan door alle mogelijk verkrijgbare brochures en reisboekjes door te lezen. Had ik dit maar gedaan ...

De realisering van mijn Afrika avontuur moest ontzettend snel gebeuren. Als je eind juli weet voor drie maanden weg te willen en je dan uiterlijk half december terug wilt zijn, weet je dat je hard aan de bak moet gaan. En geloof me, dat is niet altijd over roosjes gegaan. Met papa en mama ver weg in Polen heb ik alles zelf moeten doen. Natuurlijk hebben zij mij herinnerd aan belangrijke zaken en veel meegedacht. Toch moet je alles hier zelf doen. Zo kon ik bijvoorbeeld niet aan mama vragen om mijn medicijnen op te halen bij de apotheek. Alle kleine dingetjes die je ouders normaal uit je handen kunnen nemen, moest ik zelf doen. Toen dacht ik ‘Was ik maar eerder begonnen’. Maar ik denk dat als jullie mij goed genoeg kennen ik het de volgende keer waarschijnlijk weer last minute zou doen.

Ik ga nu toch echt verder met het regelen van de laatste dingen en mijn volgende blog voor jullie zal in Malawi geschreven worden! Ik kijk er nu al naar uit!